Δεκεμβριανό κυριακάτικο δειλινό

Είμαι ο φοιτητής που συνέδραμε τον Υψηλάντη στο Ιάσιο.
Είμαι ο λυγμός του χωρισμού στα στήθη κάποιας όμορφης κοπέλας.
Είμαι ο ανάπηρος Παλεστίνιος που τον πυροβόλησε στο κεφάλι Ισραηλινός στρατιώτης.
Είμαι ο δεξιός που κλαίει σε κάθε τραγούδι του Μίκη.
Είμαι αυτός που δίνει φαγητό στα παιδιά των φαναριών.

Είμαι ο απαισιόδοξος που ελπίζει,
είμαι ο εραστής που επιμένει.

Έχω τη δύναμη να ρίξω ανάθεμα
στους κυνικούς, στα κομματόσκυλα, στους κοσμικούς.

Εγώ όπως θέλω τη ζωή μου την ορίζω,
τι σχέση έχω με τα φαβορί και τους πετυχημένους;
Μια ζωή υποστήριζα τους a priori νικημένους.

Είμαι η σιωπηλή μειοψηφία,
που φοβάται τους συμφεροντολόγους,
φοβάμαι μην τους μοιάσω.
Εξαρτώμαι απ' όσους αγαπώ
νευριάζω με αυτή την εξάρτηση,
συμφέρον μου έχω βλέπεις να τους κρατάω ζωντανούς.
Αγάπη ονομάσαμε την εξάρτηση,
συμφέρον και εξάρτηση γίνηκαν ένα.
Παλεύω ενοχικά και μάταια
έχοντας συνειδητοποιήσει από καιρό
πως είναι ο άνθρωπος φθαρτός.

Συμφεροντολόγος κι εγώ αλλά ρομαντικός
παλεύω με τον κακοντυμένο αλάστωρα και τον νικάω
μα ξέρω κάπου αυτός παραφυλάει
να μου πάρει αυτά για τα οποία πέθανα.