Συνδικαλισμός, το ΚΚΕ και το αόρατο αγγούρι

Δεν είναι τυχαίο το ότι το δικαίωμα στον συνδικαλισμό αναφέρεται στην διακήρυξη του ΟΗΕ για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Πιθανότατα στην Ελλάδα ακόμη και σήμερα, πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν το γιατί. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ο ένας είναι γιατί στην χώρα αυτή τα τελευταία 25 χρόνια περίπου, τις σκληρότερες δουλειές τις κάνουν μετανάστες - συχνά χωρίς χαρτιά και δικαιώματα. Για τον άλλο λόγο (που είναι φυσικά οι εργατοπατέρες καρεκλοκένταυροι) θα μιλήσω παρακάτω.
Ωστόσο τώρα που η ευχή της ακροδεξιάς (που πλέον κυβερνά και κάνει αντιπολίτευση ταυτόχρονα) γίνεται πραγματικότητα και σιγά σιγά δίνουμε "δουλειά στον Ελληνα εργάτη", τώρα που όλο και περισσότερες ελληνίδες αναγκάζονται να εργαστούν σε πορνεία (που αυξήθηκε κατά ...1500%), τώρα που όλο και περισσότερες επιχειρήσεις ζητάνε εργαζόμενους-δούλους, ίσως αρχίσουμε σιγά σιγά να κατανοούμε γιατί ο συνδικαλισμός είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, αφού ακόμη η "καβάτζα" της οικογενειακής στέγης κρατάει για πολύ κόσμο και έτσι οι χιλιάδες άνεργοι ή χαμηλόμισθοι δεν μετατρέπονται αμέσως σε άστεγους (αν και όχι για πολύ ακόμη). Όπως και να 'χει, κάποια στιγμή είτε εμείς, είτε τα παιδιά μας, θα καταλάβουμε καλά γιατί είναι σημαντικό δικαίωμα η οργάνωση και αντίσταση απέναντι στην αυθαιρεσία του εργοδότη. Θα καταλάβουμε επίσης γιατί οι μικρόψυχες συντεχνιακές διεκδικήσεις των κομματόσκυλων (γαβ!) εργατοπατέρων (και εργατομανάδων) που διέσυραν επί δεκαετίες την έννοια του συνδικαλισμού, δεν θα έπρεπε να μας οδηγήσουν να ακολουθήσουμε την συνταγή του Μπουμπούκου "πονάει κεφάλι - κόψει κεφάλι". Θα καταλάβουμε δηλαδή, γιατί δεν πρέπει η δικαιολογημένη αηδία μας προς τους συνδικαλιστές-καρεκλοκένταυρους να μας οδηγήσει στον κυνισμό, γιατί δηλαδή δεν πρέπει να δεχθούμε πως πρέπει να "πέσουν κεφάλια" - γιατί μαντέψτε ποια κεφάλια θα πέσουν πρώτα (αναξιοκρατικά βεβαίως βεβαίως).

Και καλά όμως οι γαλαζοπράσινοι εργατοπατέρες που φιλοδοξούσαν να διακριθούν στο σπορ της κομματικής αναρρίχησης (σα τους κρατικούς πίθηκους του Νίτσε). Το "κόμμα των εργατών", το ΚΚΕ που υποτίθεται πως στηρίζει τον συνδικαλισμό, πως είναι δυνατόν να μην στηρίζει την απεργία των δασκάλων, τώρα που για να το θέσω επιστημονικά, μας έχουν πάρει και τα σώβρακα? Είναι μια άτυχη δήλωση, μια ας πούμε ακόμη πατάτα? Ή κάτι πιο συστηματικό? Λοιπόν μερικές απλοϊκές απορίες που κάνουν τους οπαδούς του ΚΚΕ να συνοφρυώνονται (προβοκάτορας!), είναι οι εξής: Γιατί αντιμετωπίζονταν εχθρικά οι απεργίες στην ΕΣΣΔ και πως αυτό ήταν ανεκτό από ένα "κόμμα εργατών"? Στον "ριζοσπάστη" όταν γίνονται απολύσεις το σωματείο των εργαζομένων ενθαρρύνεται να απεργήσει?

Αντί απαντήσεων, να αναφέρω ένα κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστικό περιστατικό.
Πριν κάμποσα χρόνια, νομίζω ήταν περίπου το 2007, σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες στην Ελλάδα, προτάθηκε από τους συνδικαλιστές της πασκε/δακε το εξής κορυφαίο: Αντί να γίνουν απολύσεις, να δεχθούν οι υπάλληλοι "εθελοντικά" να περικοπεί το δώρο Χριστουγέννων (!) ώστε από τα λεφτά που θα εξοικονομούσε η εταιρία, να παραμείνουν οι εργαζόμενοι που προτάθηκαν για απόλυση. Από νομικής άποψης, ένας εργοδότης είχε την δυνατότητα να καθυστερήσει να καταβάλει τον μισθό, όμως στην περίπτωση του δώρου τα πράγματα ήταν πολύ πιο αυστηρά. Επομένως, εάν αυτή η πρόταση γινόταν αποδεκτή από το σωματείο των εργαζομένων, θα αποτελούσε νομικό προηγούμενο με απρόβλεπτες συνέπειες. Θυμίζουμε πως ακόμη η κρίση (και η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα) δεν είχε την ένταση που βιώνουμε σήμερα. Για πρώτη φορά λοιπόν στην ιστορία της εταιρίας, ψηφίστηκαν μαζικά οι αριστερές παρατάξεις, ενώ η συμμετοχή στις εκλογές ήταν εντυπωσιακή. Συγκεκριμένα, το άθροισμα των ψήφων για την παράταξη "Γένοβα" και των συνδικαλιστών του ΚΚΕ, αρκούσε για να εκλεγεί πρόεδρος του σωματείου (για πρώτη φορά) που δεν ανήκε στις παρατάξεις που ελέγχονταν από το πασοκ και την ΝΔ. Προς τιμή τους, οι εκπρόσωποι της "Γένοβας" μόλις διαπίστωσαν την ευκαιρία ανακοίνωσαν πως σαν ένδειξη καλής θέλησης, ότι θα ψήφιζαν για το προεδρείο όποιον/α πρότεινε η παράταξη του ΚΚΕ. Τι λέτε λοιπόν να έκαναν οι συνδικαλιστές του "κόμματος του λαού"? Μα φυσικά αρνήθηκαν κάθε συνεργασία - ακόμη και με τους απολύτως κολακευτικούς όρους (θα ψηφίσουμε όποιον προτείνετε) της "Γένοβας". Δεν κατέβασαν καν υποψήφιο, μην τυχόν και υπάρξει οποιαδήποτε συνεργασία με τους "άλλους". Τυχαίο? Δε νομίζω. Ένα συγκεντρωτικό κόμμα που απέχει από τα πάντα αν δεν ελέγχεται απόλυτα από αυτό (ακόμη και από τα αντιφασιστικά μέτωπα που περιλαμβάνουν από απολίτικους κατοίκους στις γειτονιές μέχρι δημοκράτες κάθε πολιτικής απόχρωσης), δε θα μπορούσε να αντιδράσει αλλιώς.

Όσο για το αγγούρι που αναφέρω στον τίτλο μην το ψάχνετε, είναι αόρατο. Σίγουρα θα το καταλάβετε όμως κάποια στιγμή...