Nomades Artcore: “Αν ξέρεις τι θες έχεις το ολοκληρωμένο εγώ και λειτουργείς κατευθείαν στο μαζί.”

Nomades Artcore: “Αν ξέρεις τι θες έχεις το ολοκληρωμένο εγώ και λειτουργείς κατευθείαν στο μαζί.”

Κάθε φορά που συσπρειρώνονται οι Nomades Artcore ακολουθούν μία πορεία προς την απελευθέρωση την ψυχής μέσω της ανθρώπινης επαφής. Τα κοινωνικά δεσμά μεταξύ τους εξατμίζονται κι ενώνουν τις ενέργειες τους απλώς ως ανθρώπινες υπάρξεις. Είναι μία ομάδα που μέσα από το θεατρικό παιχνίδι δημιουργούν ένα χώρο προστατευμένο, κι όποια επιλογή κι αν πάρει το εκάστοτε άτομο αισθάνεται ότι η ύπαρξη του θα πέσει στα μαλακά στην αγκαλιά της ομάδας. Κάπως έτσι δεν θα ήταν και η συμβίωση σε μία ειρηνική κοινωνία;

Το ερευνητικό τριήμερο που λαμβάνει χώρα στις 28, 29 και 30 Σεπτεμβρίου πραγματοποιείται στον χώρο του δυτικού αεροδρομίου στο Ελληνικό και πραγματεύεται το συναισθημα του φόβου. Ανήκει σε ένα ολοκληρωμένο project που φέρει το όνομα «Από το εγώ στο εμείς και από το εμείς στο εμένα». Αποτελεί κομμάτι μια ιδέας που προσδοκεί να καλύψει μια πορεία προς την αυτογνωσία μέσα από τα 5 βασικά συναισθήματα του φόβου, του θυμού, της αγωνίας, της θλίψης και της χαράς. Γίνεται υπό την αιγίδα του δήμου Ελληνικού και του δήμου Αργυρούπολης, στα πλαίσια του φεστιβάλ Αντίστασης και Δημιουργίας για το μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού, με την στήριξη του ΠΟΛ.Κ.Ε.Ο.Α.

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ

Πρόκειται για ένα ερευνητικό τριήμερο καλλιτχνών. Κινηματογραφιστές, μουσικοί ηθοποιοί, εικαστικοί και χορευτές και εκπαιδευτικοί θα ταξιδέψουν το κοινό σε μία διαδρομή που θα πραγματεύεται τον φόβο. Βασικός άξονας είναι η δράση και η αντίδραση με το κοινό, σε διάφορα ερεθίσματα που θα συναντήσουν σε μία διαδρομή.

Οι Nomades Artcore μας παρουσίασαν τα πλαίσια της καλλιτεχνικής τους δράσης.

Στόχος σας είναι να διεγείρετε τα αισθήματα των θεατών;

Τους θεατές τους υπολογίζουμε μέσα σε αυτή την δράση ως μέρος της ομάδας. Συνήθως στα θεατρικά δρώμενα οι θεατές διατηρούν μία παθητική στάση. Εμείς σκοπεύουμε να ελευθερώσουμε τα συναισθήματα τους. Δεν θα εκφοβίσουμε τον κόσμο βέβαια, αλλά θα τον βάλουμε σε μία διαδικασία σκέψης σε σχέση με τους φόβους του. Θέλουμε να του προκαλέσουμε ένα είδος συναισθηματικής σκέψης. Θα δωθεί στο κοινό ένας χώρος να κατανοήσει αυτό που αισθάνεται. Αυτό θα πραγματοποιηθεί στα πλαίσια ενός παιχνιδιού από το οποίο πηγάζει ελευθερία και χαρά. Ενός παιχνιδιού το οποίο δεν είναι όμως ούτε ψυχαναλυτικό, ούτε καθαρά θεατρικό.

Θα υπάρχει μία εξισορρόπηση μεταξύ θεατή και ηθοποιού. Μία ισότητα.

Το ερευνητικό τριήμερο διακατέχεται από την λογική του διαδραστικού θεάτρου;

Θα μπορούσε να αποκαλεσθεί ως διαδραστικό θέατρο. Είναι ωστόσο μία νέα πρόταση όσον αφορά το διάδραση. Επικεντρώνεται στις μετατοπίσεις του κόσμου, στις επιλογές του και στο ποια θα είναι η στάση απέναντι στα ερεθίσματα που θα του προκαλέσουμε κατά την διάρκεια της καλλιτεχνικής μας διαδρομής.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, υπάρχει η διάδραση και υπάρχει και το δίπολο δράση-αντίδραση. Εμείς δουλεύουμε στο δεύτερο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται το κομμάτι της έρευνας. Η έρευνα της αντίδρασης, απάντησης και της συμμετοχής του κόσμου. Για εμάς είναι δράση ακόμα και η μη αντίδραση. Υπάρχουν κάποια πλαίσια και κανόνες μέσα στα οποία καλούμε τον θεατή να μπει και να εκδηλώσει τα αισθήματα του.

Ποιος ευελπιστείτε ότι είναι ο στόχος και το αντίκτυπο που θα έχει αυτή η καλλιτεχνική δράση στην κοινωνία;

Στην συνειδητοποίηση ότι μόνο όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Να δώσουμε θετική ενέργεια και να δημιουργήσουμε μέσα στην κοινωνία μία ελαφρά κίνηση.

Στο θέατρο συνήθως ο θεατής παρακολουθεί κι έπειτα σκέφτεται ή το συζητάει. Έτσι είμαστε και στη ζωή μας πια. Παρακολουθούμε τα γεγονότα και είμαστε θεατές. Ίσως τελικά αν ανατραπεί αυτό μέσα από το θέατρο. Επισης το γεγονός ότι θα συγκεντρωθούν τόσοι άνθρωποι μαζί, αναδύεται μια δύναμη μία ενέργεια του συνόλου και αυτό και μόνο είναι μοναδικό.

Τι έχει να προσθέσει μια τέτοια καλλιτεχνική δράση στην Ελλάδα του σήμερα;

Υπάρχει μια έλλειψη ενότητας στην Ελλάδα του σήμερα. Μια έλλειψη ουσιαστικής ενότητας και όχι της λογικής «ας ενωθούμε τώρα για να σωθούμε και μετά να ξαναχωριστούμε μόλις περάσει η μπόρα». Λέμε πολλές φορές ότι τα παλιά τα χρόνια είμασταν ενωμένοι. Ούτε αυτό λειτούργησε. Χρειαζόμαστε καινοτομίες.

Μέσα από το σύνθημα μας «Από το εγώ στο εμένα και από το εμείς στο μαζί» εννοούμε ότι προσδοκούμε να στοχεύσουμε σε μία ουσιαστική ενότητα. Χρειάζεται όμως να έχουμε ενωθεί πρώτα με τον εαυτό μας, κι επειτα δεν θα είμαστε πια εμείς αλλά μαζί.

Επιπλέον, θεωρούμε ότι οι φόβοι βρίσκονται σε συνάρτηση με τις ανάγκες μας. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και σε όλους τους χρόνους, οι φόβοι και οι ανάγκες των ανθρώπων είναι πάντα οι ίδιες. Ο,τι χρώμα και να είσαι, ό,τι κοινωνική τάξη και όσο χρονών θα φόβοι και οι ανάγκες δεν διαφέρουν.

Τελικά οι φοβίες μας παραπέμουν σε αληθινούς κινδύνους ή όχι;

Άλλο είναι ο φόβος και η μετάθεση του φόβου και άλλο είναι η φοβία. Η φοβία, όπως πρεσβεύει και ο Φουκώ, πιθανόν να είναι ένα δημιούργημα, του καπιταλισμού. Ανιχνεύεται κατά την διάρκεια του τελευταίου αιώνα κι έχει να κάνει με την εμμονή και την εσωστρέφια. Προέκταση αυτού είναι και η ψυχανάλυση. Παλιότερα που οι κοινωνίες δεν ήταν τόσο σύνθετες δεν υπήρχαν φοβίες, απλώς φόβοι. Στον αιώνα που διανύουμε τα συναισθήματα έχουν γίνει πιο πολύπλοκα.

Έτσι επανερχόμαστε σε αυτό που αναφέραμε αρχικά. Οι φόβοι βρίσκονται σε συνάρτηση με τις ανάγκες. Οι αμέσως προηγούμενες γεννιές από εμάς εντόπιζαν τις ανάγκες τους πιο εύκολα. Θεωρούσαν, για παράδειγμα, την ανάγκη για συντροφικότητα ζωτικής σημασίας. Τώρα πια λέμε «δεν πειράζει, έχουμε γίνει μονάδες». Ίσως για αυτό να ήταν πιο εξοικειωμένοι με τον θάνατο. Ζούσαν την ζωή πιο έντονα, γιατί είχαν πιο έντονες επιθυμίες. Ήταν κάτι που δεν το κρύβανε. Οι σημερινές συνθήκες μας ευνουχίζουν την επιθυμία.

Τί μας έχει ευνουχίσει την επιθυμία;

Η επιθυμία είναι το αντίθετο του φόβου. Είναι η θέληση για ζωή. Τώρα μας προσφέρονται τόσες πολλές επιθυμίες και είναι δύσκολο να τις αναγνωρίσουμε. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την δύναμη του σε σχέση με μία συγκεκριμένη επιθυμία. Το συγχρονο κοινωνικό περιβάλλον είναι διαμορφωμένο για να προκαλεί επιθυμίες, τις οποίες τελικά δεν μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε και να βάλουμε σε προτεραιότητα μέσα μας.

Αν ξέρεις τι θες, όλα λειτουργούν. Αν ξέρεις τι θες έχεις το ολοκληρωμένο εγώ και λειτουργείς κατευθείαν στο μαζί.

Κάτι προκαλεί φόβο, ο φόβος προκαλεί μία ενέργεια και αυτή πρέπει να χρησιμοποιήθεί. Φοβάμαι την φωτιά, για παράδειγμα, για αυτό η αδρεναλίνη μου ανεβαίνει και μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από αυτό που θα έκανα υπό άλλες συνθήκες, είτε για να σώσω κάποιον, είτε για να επιβιώσω, είτε για να την σβήσω.

Θεωρούμε ότι το στοίχείο του φόβου είναι το νερό. Αν αφήσω να πλημμυρίσει, μπορεί να έχει ένα κόστος, αλλά η πλημμύρα μπορεί κάτι να μου φέρει. Η κίνηση του νερού έχει αυτή την ζωτικότητα. Μπορεί όμως και να λιμνάσει. Ο φόβος έχει την δυνατότητα να κάνει και τα δύο όπως ακριβώς το νερό. Προκαλεί και στασιμότητα και κίνηση. Μέσα στο νερό μπορεί να πνιγείς, αλλά μπορεί να το πιεις και να ξεδιψάσεις.

Κρυσταλλένια Φράγκου